Polskie konie

Konie rasy śląskiej

Początki rasy śląskiej (śl) sięgają XIX wieku. Tamte czasy wymagały koni silnych, roboczych. Próbowano je uzyskać poprzez krzyżówkę głównie rasy trakeńskiej, wschodniopruskiej, angielskiej i półkrwi angielskiej. Jednak efekty nie były takie jakich oczekiwano więc pod koniec XIX wieku zaczęto je łączyć z końmi oldenburskimi, wschodniofryzyjskimi oraz hanowerskimi, co przyniosło już oczekiwane rezultaty.

Konie rasy śląskiej charakteryzują się zgrabną sylwetką i ciężką, dużą głową. Szyja jest długa i mocna, tułów również. Kłąb mocno zaznaczony, a zad szeroki. W kłębie sięgają przeciętnie od 158 cm u klaczy do 160 cm u ogierów. Najczęściej występują w umaszczeniu gniadym, skarogniadym, karym i siwym (inne powodują wyeliminowanie konia z hodowli).

Konie rasy śląskiej można podzielić na te w starym typie oraz w nowym. Ślązaki w starym typie wyróżniają się masywną, jednak harmonijną budową ciała. Wysokość w kłębie u klaczy waha się od 158 do 168cm, natomiast u ogierów między 160 a 170cm. Jeśli chodzi o ślązaki nowego typu, odznaczają się one większą suchością tkanki, bardziej skośnymi łopatkami i większym wzrostem (klacze mierzą w granicach 162 - 168cm, a ogiery 164 - 170cm. Są również bardziej energiczne i szybsze od koni śląskich w starym typie.